เวลาที่รู้สึกว่ามันมีค่าจริงๆ
คือ ตอนที่เราเหนื่อยแล้วได้พัก
เศร้าแล้วได้ผ่อนคลาย
หิวแล้วได้กิน
คิดถึงแล้วได้พบ
ง่วงแล้วได้นอน
มันมักจะเริ่มจากความอดทน
สู้และทน เพื่อให้ถึงเวลานั้น
หรือมันอาจจะเข้ามาในแบบที่เราไม่ได้คาดหวัง
แล้วเราสัมผัสได้...
ว่าเรายิ้มได้เพราะสิ่งนั้น
ถึงมันจะไม่ใช่เป้าหมาย แต่มันคือระหว่างทาง
ที่ได้พบ แล้วรู้สึกว่า
วันๆนึง...มันก็ไม่ได้แย่อะไรมากมาย
เรามีเรื่องดีๆซ่อนอยู่ โผล่มาทักทายกัน..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น